Scheiden doet lijden, stelde Bregje Dijksterhuis in NRC, en daarom moeten echtscheidingen zwaar worden ontmoedigd. Nee, ongelukkig bij elkaar blijven, dát is goed voor de kinderen, reageert Saskia van Loenen.
Ze is vast heel gelukkig in haar huwelijk, Bregje Dijksterhuis, twee weken terug geïnterviewd in deze krant. Gefeliciteerd. Helaas is zoveel geluk niet iedereen gegeven. Daar heeft Dijksterhuis in haar praktijk als rechtssocioloog en alimentatie-specialist trouwens heel veel voorbeelden van gezien. Te veel, waarschijnlijk.
Want inmiddels weet zij: scheiden is lijden. Per definitie. En daarom moeten we het minder doen. Sterker nog, de overheid zou er eens een stokje voor moeten steken. Dat gaat maar, hup, uit elkaar, totaal geen rekening houdend met kinderen, die daardoor een leven vol aanpassings- en relatieproblemen tegemoet kunnen zien. Asociaal is het – net zo erg als obesitas zelfs. En aangezien de wet deze onverantwoordelijke losbollen niet tegen kan houden, moet die wet worden aangepast. U wilt scheiden? Komt u eerst maar eens uitleggen waarom. Domweg ongelukkig? Probeert u het volgend jaar nog eens. Zonder mishandeling door de partner kan je het immers schudden, als het aan Dijksterhuis ligt.
Lees hier het interview met Bregje Dijksterhuis: Echtscheiden? Nee, bel de hulplijn
Wat mij stoort is het gemak waarmee zij mensen die scheiden over één kam scheert. Alsof de meerderheid impulsief zo’n ingrijpende beslissing neemt. Ik zie in mijn omgeving, en spreek ook uit eigen ervaring, juist vooral het tegendeel.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die onverantwoordelijk gedrag vertonen, geen enkele moeite doen het gezin bij elkaar te houden – en daarna een vechtscheiding eroverheen om eruit te halen wat erin zit. Uiterst trieste gevallen. En voor de kinderen in kwestie inderdaad een drama. Maar ga nou niet doen alsof dit de standaard is.
Met haar dogmatische vingertje praat Dijksterhuis mensen die een scheiding overwegen op voorhand al een schuldgevoel aan. En voedt ze alleen maar de angst die er toch al is, in de maanden of jaren die aan zo’n beslissing voorafgaan. Angst die bovendien vaak niet terecht is. En o, wat kan daarna de zon weer doorbreken. Maar dat vertelt Dijksterhuis er niet bij.
En de kinderen dan? Hun welzijn is uiteraard van groot belang. Maar dat verhaal heeft ook een andere kant. Scheiden doet lijden, maar hoe zit het met het opgroeien in een gezin waar de ouders overduidelijk niet meer van elkaar houden? Wat doet het met een kind als het die continue spanning voelt, als het nooit affectie ziet? Nee, ongelukkig bij elkaar blijven, dát is goed voor de kinderen.
Ik heb volwassen vrienden die nu nóg worstelen met de liefde doordat zij gemankeerd uit hun jeugdjaren kwamen; uit een gezin waar nooit een echtelijke knuffel of zoen werd gesignaleerd. Die vrienden misten iets essentieels: het goede voorbeeld.
Haar derde stokpaardje: de financiën. Het kost de samenleving geld! Zullen we dan ook sporten maar verbieden, gezien de medische kosten als gevolg van blessures? Bovendien, stelt zij: voor vrouwen dreigt bittere armoede; zij werken immers niet. Dat een vrouw er alles aan zou moeten doen financieel onafhankelijk van haar man te zijn en te blijven, óók als er kinderen komen: waarom maakt Dijksterhuis daar niet haar missie van? Eigen inkomen, dan ook geen armoedeval. Ja, in veel gevallen zal het huis moeten worden verkocht. Maar kleiner wonen zónder de eenzaamheid binnen een slecht huwelijk is te prefereren boven ongelukkig zijn in een groot huis.
